Prawidłowe ciśnienie w instalacji CO w bloku - Poradnik 2025

Ach, to ciśnienie w instalacji co w bloku! Czy kiedykolwiek zastanawialiście się, dlaczego grzejniki bywają zimne pomimo włączonego ogrzewania, albo skąd ten dziwny szum w rurach? Często winowajcą jest właśnie ciśnienie w systemie. W skrócie, odpowiednie ciśnienie w instalacji centralnego ogrzewania w bloku jest absolutnie kluczowe dla jej efektywnego i bezawaryjnego działania. Bez niego całe ciepło może dosłownie pójść w gwizdek!

Z praktyki serwisowej wiemy, że wiele najczęstszych problemów z ogrzewaniem w budynkach wielorodzinnych ma swoje korzenie w nieprawidłowym ciśnieniu. Analizując zgłoszenia awaryjne i rutynowe przeglądy, rysuje się obraz typowych usterek. Poniższa tabela prezentuje uproszczony rozkład problemów, z którymi najczęściej borykają się mieszkańcy bloków w okresie grzewczym, ze szczególnym uwzględnieniem tych związanych z ciśnieniem:

Przedstawione dane, choć uproszczone, dobitnie pokazują, że właściwe ciśnienie robocze instalacji CO jest niczym oś, wokół której krążą codzienne bolączki systemów grzewczych w blokach. Problemy z nim związane nie tylko objawiają się brakiem komfortu cieplnego, ale stanowią cichą zapowiedź znacznie poważniejszych i kosztowniejszych awarii. Zrozumienie mechanizmów stojących za tym zjawiskiem pozwala mieszkańcom na szybsze rozpoznanie problemu i zgłoszenie go odpowiednim służbom, zanim drobna niedogodność przerodzi się w kosztowny remont lub co gorsza – zalanie sąsiadów.

Skutki niskiego ciśnienia w instalacji CO w bloku

Niskie ciśnienie w instalacji centralnego ogrzewania to jak osłabiony puls systemu grzewczego; zwiastun problemów, który niechybnie prowadzi do niewydolności. Często lekceważone na początku, gdy objawy są subtelne, staje się prawdziwym bólem głowy, kiedy grzejniki przestają działać zupełnie. "No przecież pompka chodzi!" - można usłyszeć rozgoryczonych mieszkańców, którzy mimo słyszalnej pracy urządzenia, odczuwają chłód bijący z niezagrzanych elementów. To właśnie siła ciśnienia, a właściwie jej brak, uniemożliwia prawidłowe rozprowadzenie ciepłej wody po całym obiegu.

Podstawowym i najbardziej odczuwalnym skutkiem zbyt niskiego ciśnienia jest niedostateczny lub całkowity brak obiegu wody grzewczej, zwłaszcza w pionowych odcinkach instalacji czy na wyższych piętrach bloku. W systemach z grawitacyjnym obiegiem (dziś rzadkość w blokach, ale historycznie obecne) obieg zanika zupełnie. W nowszych systemach z pompami obiegowymi, pompa musi pracować w warunkach dalekich od optymalnych, próbując "przepchnąć" wodę, której po prostu brakuje siły napędowej statycznego ciśnienia. To prowadzi do tego, że jedynie dolne grzejniki mogą lekko się nagrzewać, a te położone wyżej pozostają zupełnie zimne.

Co gorsza, praca pompy w warunkach niskiego ciśnienia grozi poważnymi uszkodzeniami. Pompy obiegowe są przeznaczone do transportowania cieczy, a nie powietrza czy mieszanki wody z pęcherzami powietrza. Niskie ciśnienie sprzyja powstawaniu zjawiska kawitacji – tworzenia się i gwałtownego zapadania się pęcherzyków pary wodnej w miejscach gwałtownego spadku ciśnienia. Kawitacja niszczy wirnik pompy, powodując hałas, wibracje i prowadząc do jej przedwczesnego zużycia lub awarii. Wymiana pompy to koszt rzędu kilkuset do ponad tysiąca złotych, w zależności od modelu i dostępu – znacznie więcej niż koszt monitorowania i uzupełniania ciśnienia.

Innym, krytycznym skutkiem niskiego ciśnienia, często poniżej progu bezpieczeństwa ustalonego przez producenta (zazwyczaj około 0,5-0,8 bar), jest uruchomienie zabezpieczeń w nowoczesnych kotłach grzewczych. Większość kotłów posiada presostat – czujnik ciśnienia, który odcina dopływ gazu lub prądu do grzałek, jeśli ciśnienie spadnie poniżej minimalnego dopuszczalnego poziomu. Dzieje się tak, aby chronić wymiennik ciepła przed przegrzaniem i uszkodzeniem w sytuacji pracy bez odpowiedniego przepływu wody. Taka awaria potrafi w mroźny dzień skutecznie unieruchomić całe ogrzewanie w mieszkaniu.

Zbyt niskie ciśnienie sprzyja również zapowietrzaniu instalacji, choć brzmi to paradoksalnie. Jak wspominałem wcześniej, w punktach najwyżej położonych, takich jak odpowietrzniki na ostatnich grzejnikach, ciśnienie spada niemal do zera. Gdy spada jeszcze niżej, poniżej ciśnienia atmosferycznego w niektórych miejscach (szczególnie, gdy system się chłodzi i woda się kurczy), zawory odpowietrzające, które powinny wypuszczać powietrze, mogą... zacząć je zasysać! To samo może dziać się na nieszczelnych połączeniach – zamiast wypychać wodę, instalacja będzie wciągać powietrze. A powietrze w instalacji to wróg numer jeden efektywnego ogrzewania.

Powietrze gromadzi się w górnych partiach grzejników i rurociągów, tworząc "poduszki", które blokują przepływ wody. Typowym obrazem jest grzejnik, który jest ciepły na dole, a zimny na górze. Z czasem te pęcherze powietrza powiększają się, ograniczając powierzchnię wymiany ciepła i zmniejszając efektywność całego systemu. Zapowietrzona instalacja działa na pół gwizdka, zużywając więcej energii do ogrzania mniejszej ilości wody i generując mniej ciepła, co w konsekwencji przekłada się na wyższe rachunki za ogrzewanie. Koszt zużycia gazu lub prądu dla niedogrzanego mieszkania może wzrosnąć o 10-20%, co w skali sezonu stanowi zauważalną kwotę, rzędu kilkuset złotych.

Dodatkowo, obecność powietrza w wodzie grzewczej znacznie przyspiesza proces korozji wewnętrznych elementów instalacji. Tlen rozpuszczony w wodzie reaguje ze stalą, tworząc tlenki żelaza – rdzę. Rdza z czasem osadza się w systemie, zatykając rury o mniejszych przekrojach, zawory termostatyczne, a nawet delikatne kanały w nowoczesnych wymiennikach ciepła. Usunięcie takiej blokady bywa trudne, a czasami niemożliwe bez kosztownego płukania chemicznego systemu, co może kosztować od 800 do 2000 zł w typowym mieszkaniu w bloku, w zależności od zakresu prac i stopnia zabrudzenia.

Niskie ciśnienie wpływa także na żywotność innych komponentów. Zbyt małe parcie na uszczelnienia może powodować ich wysychanie i pękanie, a także – jak już wspomniano – prowadzić do zasysania powietrza, które degraduje elementy gumowe i plastikowe. Awaria jednego elementu, takiego jak pompa czy zawór odcinający w kotle, często pociąga za sobą koszty nie tylko zakupu nowej części (kilkaset do kilku tysięcy złotych), ale i pracy instalatora. Stawka godzinowa fachowca to zwykle od 100 do 250 zł, a usuwanie skomplikowanych awarii związanych z niskim ciśnieniem bywa czasochłonne.

Pomijając już kwestie techniczne i finansowe, niskie ciśnienie oznacza po prostu dyskomfort życia. Siedzenie w niedogrzanym mieszkaniu, marznięcie w łazience czy sypialni – to frustrujące doświadczenia, które odbijają się na samopoczuciu i zdrowiu domowników. Nie ma mowy o cieple domowego ogniska, gdy grzejniki są ledwie letnie lub zupełnie zimne. Problem niskiego ciśnienia dotyczy nie tylko indywidualnych mieszkań (jeśli mają własne piece gazowe), ale także całych pionów czy klatek w blokach podłączonych do miejskiej sieci ciepłowniczej lub posiadających wspólną kotłownię. Awaria ciśnienia na poziomie całej nieruchomości potrafi sparaliżować ogrzewanie dla dziesiątek, a nawet setek lokali, generując lawinę zgłoszeń i roszczeń. W skrócie, niskie ciśnienie w instalacji CO to szereg powiązanych ze sobą problemów, od drobnych niedogodności po poważne awarie techniczne i wysokie koszty eksploatacji oraz napraw.

Skutki wysokiego ciśnienia w instalacji CO w bloku

Jeśli niskie ciśnienie dławi instalację CO, to wysokie ciśnienie ją rozsadza – dosłownie i w przenośni. Wielu użytkowników martwi się głównie spadkami ciśnienia, ale jego nadmierny wzrost jest równie, jeśli nie bardziej, niebezpieczny dla trwałości i bezpieczeństwa systemu. To jak naciągnięta lina – wytrzyma do pewnego punktu, a potem pęka z hukiem, powodując często znacznie gorsze szkody niż lina luźna. Co sprawia, że ciśnienie rośnie? Najczęściej winowajcą jest woda. Kiedy ją podgrzewamy, zwiększa swoją objętość. Dla przykładu, 100 litrów wody podgrzanej z 20°C do 70°C zwiększa swoją objętość o około 2 litry. Ta dodatkowa objętość musi gdzieś "pójść".

W normalnie działającej instalacji z funkcjonalnym naczyniem wzbiorczym (zwanym też przeponowym lub kompensacyjnym), to właśnie naczynie absorbuje tę zwiększoną objętość wody, minimalizując wzrost ciśnienia. Jednak gdy naczynie wzbiorcze jest uszkodzone – najczęściej dochodzi do utraty powietrza w poduszce gazowej lub przerwania membrany oddzielającej wodę od gazu – wówczas woda rozprężająca się podczas ogrzewania nie ma gdzie się podziać. Tłoczy się w zamkniętym obiegu, a jej napotyka rośnie w zastraszającym tempie. Ciśnienie potrafi szybko przekroczyć wartości graniczne, np. skoczyć z komfortowych 1.5 bara (na zimnej instalacji) do 3 barów czy więcej (po osiągnięciu temperatury roboczej).

Pierwszą linią obrony przed nadmiernym ciśnieniem jest zawór bezpieczeństwa. Jest to kluczowy element systemu, ustawiony tak, aby otwierał się, gdy ciśnienie przekroczy bezpieczną granicę (np. 2.5 lub 3 bary – wartość ta jest wybierana w zależności od specyfiki instalacji i najsłabszego elementu systemu, często kotła). Gdy zawór bezpieczeństwa się otworzy, wypuszcza pewną ilość wody, co obniża ciśnienie. Słychać charakterystyczne syczenie i widać strumień wody (który powinien być odprowadzany np. do kanalizacji). To znak, że system znalazł się w sytuacji awaryjnej.

Problem pojawia się, gdy wysokie ciśnienie utrzymuje się cyklicznie (rośnie przy grzaniu, zawór puszcza wodę, spada przy stygnięciu), a przyczyną jest na przykład uszkodzone naczynie wzbiorcze. Zawór bezpieczeństwa będzie wówczas uruchamiał się regularnie. Każde takie uruchomienie oznacza utratę wody z instalacji. Trzeba ją uzupełnić. Najczęściej odbywa się to automatycznie (jeśli system ma automatyczny napełniacz) lub ręcznie. I tu dochodzi do kolejnego problemu: do systemu wprowadzana jest nowa porcja świeżej wody wodociągowej. Woda wodociągowa zawiera rozpuszczony tlen oraz minerały (wapń, magnez). Tlen jest bardzo reaktywny i agresywnie przyspiesza korozję stalowych elementów instalacji – rur, grzejników, wymienników ciepła. Minerały mogą osadzać się w postaci kamienia kotłowego w wymiennikach ciepła, obniżając ich efektywność.

Powtarzające się cykle napełniania i spuszczania wody znacznie skracają żywotność całego systemu. Intensywna korozja prowadzi do powstawania szlamu i osadów, które zatykają przepływy, tak samo jak w przypadku niskiego ciśnienia i powietrza, ale z dodatkiem niszczącej chemii. Stalowe grzejniki, popularne w blokach, są szczególnie wrażliwe na tlenową korozję. Średnia żywotność grzejnika w prawidłowo konserwowanej instalacji to 15-25 lat, w systemie z cyklicznym wpuszczaniem świeżej, natlenionej wody może spaść do 5-10 lat. Wymiana grzejnika w mieszkaniu to koszt około 300-800 zł plus praca hydraulika za np. 200-400 zł.

Wysokie ciśnienie to także nadmierny stres mechaniczny dla wszystkich elementów systemu: rur, złączek, uszczelek, zaworów, grzejników. Stare, sparciałe uszczelki na połączeniach gwintowanych czy zaciskanych mogą zacząć przepuszczać wodę. Choć może to być tylko powolne kapanie na początku (kilka kropli dziennie, co niezauważenie przez tygodnie/miesiące prowadzi do konieczności podnoszenia ciśnienia), z czasem może przerodzić się w poważniejszy wyciek. Awaria połączenia w trudno dostępnym miejscu (np. pod podłogą lub w ścianie) potrafi narazić na koszty remontu swojego mieszkania, a także zalać sąsiada poniżej. Koszt usuwania skutków zalania może iść w tysiące, a nawet dziesiątki tysięcy złotych, w zależności od skali zniszczeń – przemoczone ściany, podłogi, zniszczone meble, sufit u sąsiada.

Uszkodzone naczynie wzbiorcze jest tak częstą przyczyną wysokiego ciśnienia, że zasługuje na osobną uwagę. Koszt nowego naczynia przeponowego do typowej instalacji mieszkaniowej w bloku to od 200 do 800 złotych, w zależności od pojemności (np. 8-18 litrów) i producenta. Wymiana to praca na kilkadziesiąt minut do kilku godzin dla fachowca, w zależności od dostępności i konieczności opróżnienia części systemu, co kosztuje dodatkowo. Ignorowanie tego problemu, polegające na ciągłym spuszczaniu wody przez zawór bezpieczeństwa, jest znacznie droższym "rozwiązaniem" w dłuższej perspektywie, prowadząc do degradacji całej instalacji i ryzyka poważnej awarii hydraulicznej z wszystkimi jej konsekwencjami, w tym sporami z ubezpieczalnią czy sąsiadami.

W ekstremalnych przypadkach, choć rzadko spotykane w typowych instalacjach domowych z prawidłowo działającym zaworem bezpieczeństwa, nadmierne ciśnienie mogłoby doprowadzić nawet do rozszczelnienia rurociągów czy grzejników. Nowoczesne komponenty mają zapas wytrzymałości, ale starsze instalacje z osłabionymi elementami mogą nie wytrzymać ekstremalnego naprężenia. Uderzenia hydrauliczne, powodowane np. gwałtownym otwarciem lub zamknięciem zaworu w systemie o zbyt wysokim ciśnieniu, potęgują stres na elementach i mogą przyspieszyć ich awarię. Usunięcie awarii takiego typu – wymiana rozszczelnionego elementu instalacji ukrytego w ścianie – to operacja wykraczająca poza standardową "awarię grzewczą" i zbliżona do kapitalnego remontu w dotkniętym rejonie.

Niezwykle ważne jest, aby nie próbować samodzielnie blokować czy zaślepiać cieknącego zaworu bezpieczeństwa. To absolutnie kluczowy element zabezpieczający przed groźbą pęknięcia instalacji i jej destrukcji pod wpływem nadmiernego ciśnienia. Cieknący zawór to sygnał – system ma problem z ciśnieniem, który trzeba zdiagnozować i naprawić, a nie próbować maskować jego objawy. W skrócie, wysokie ciśnienie w instalacji CO to potencjalna ścieżka do wycieków, przyspieszonej korozji, kosztownych napraw i uszkodzeń mienia – znacznie lepszą inwestycją jest profilaktyka i naprawa źródła problemu, jakim często jest wadliwe naczynie wzbiorcze.

Jak utrzymać prawidłowe ciśnienie w instalacji CO w bloku?

Utrzymanie prawidłowego ciśnienia w instalacji centralnego ogrzewania w bloku to klucz do spokojnej zimy i długowieczności systemu. To nie rocket science, ale wymaga odrobiny uwagi i podstawowej wiedzy. Przede wszystkim, kluczowe jest regularne monitorowanie manometru. Ten mały wskaźnik, zazwyczaj umieszczony na kotle grzewczym (jeśli posiadasz indywidualny system), w węźle cieplnym (jeśli blok podłączony jest do miejskiej sieci) lub na specjalnym zestawie w instalacji wewnętrznej, jest barometrem zdrowia twojego ogrzewania. Idealny przedział ciśnienia (na zimnej instalacji, np. przy 20°C) jest zazwyczaj podany w instrukcji obsługi kotła lub w projekcie instalacji, ale dla większości bloków z parterem jako punktem odniesienia mieści się w granicach 1,2 do 2 barów. Ta wartość musi być wyższa dla budynków o większej liczbie pięter, aby w najwyższym punkcie systemu woda miała jeszcze nadciśnienie – orientacyjnie dodajemy ok. 0,1 bara na każdy metr wysokości ponad manometr.

Załóżmy, że mieszkasz na 4. piętrze w 5-piętrowym bloku, a kocioł lub punkt pomiarowy znajduje się na parterze. Różnica wysokości to np. 12 metrów. Oprócz minimalnego wymaganego ciśnienia (np. 0,5 bara) potrzebujemy ciśnienia statycznego pokonującego wysokość słupa wody (12 m słupa wody to ok. 1,2 bara). Minimalne ciśnienie na parterze w takim układzie powinno wynosić więc co najmniej 0,5 + 1,2 = 1,7 bara na zimnej instalacji. Zwykle dodaje się margines bezpieczeństwa i komfortu pracy (np. 0,3-0,5 bara), celując w zakres 2,0-2,2 bara na zimno. Po nagrzaniu instalacji do temperatury roboczej (np. 70°C), ciśnienie wzrośnie o około 0,4-0,6 bara, osiągając np. 2,4-2,8 bara, co powinno mieścić się poniżej progu aktywacji zaworu bezpieczeństwa (np. 3 bary).

Jeśli manometr wskazuje ciśnienie poniżej zalecanego minimum, konieczne jest uzupełnienie wody w instalacji. W nowoczesnych systemach w blokach z własnymi kotłowniami lub w mieszkaniach z indywidualnym ogrzewaniem gazowym, odbywa się to poprzez specjalny zespół napełniający – zazwyczaj jest to elastyczny wężyk (tzw. wąż połączeniowy) łączący instalację CO z siecią wodociągową, wyposażony w zawory odcinające i czasem zawór zwrotny lub rozłącznik przepływów (wymagane ze względów sanitarnych). Procedura polega na otwarciu tych zaworów, obserwując jednocześnie manometr. Woda z sieci wodociągowej (pod ciśnieniem ok. 2-6 barów) zacznie napływać do instalacji CO. Napełniamy powoli, kontrolując wzrost ciśnienia na manometrze, aż osiągnie docelową wartość dla zimnej instalacji.

Podczas napełniania lub tuż po nim, warto odpowietrzyć grzejniki – powietrze, które mogło dostać się do systemu lub było w nowej wodzie, często gromadzi się w najwyższych punktach. Użyj kluczyka do odpowietrzników (standardowe odpowietrzniki na grzejnikach mają kwadratowy lub sześciokątny otwór na kluczyk lub gniazdo na śrubokręt). Pod odpowietrznikiem podstaw pojemnik (szklankę, miskę). Ostrożnie odkręcaj odpowietrznik, aż usłyszysz syczenie ulatniającego się powietrza. Gdy z odpowietrznika zacznie wypływać jednostajny strumień wody (bez pęcherzyków), zakręć go. Odpowietrzanie najlepiej zacząć od grzejników na niższych piętrach, stopniowo przechodząc do wyższych. Po odpowietrzeniu, ciśnienie w systemie może lekko spaść – ponownie skontroluj manometr i w razie potrzeby uzupełnij wodę do wymaganego poziomu.

Jeśli zauważasz, że ciśnienie systematycznie spada w krótkim czasie (np. musisz uzupełniać wodę co kilka dni lub tygodni), jest to silny sygnał, że gdzieś w instalacji występuje nieszczelność. Nieszczelności mogą być widoczne (kapiące zawory, mokre połączenia na grzejnikach czy rurach), ale mogą być też ukryte (pod posadzką, w ścianie, w kotle). Systematyczny spadek ciśnienia wskazuje na istnienie nieszczelności wymagającej interwencji. Nawet małe kapanie, 10 kropli na minutę, to kilkanaście litrów wody tygodniowo – ilość wystarczająca, by wymagać regularnego uzupełniania i świadcząca o problemie. Znalezienie i usunięcie takiej nieszczelności to klucz do stabilizacji ciśnienia. Czasami wystarczy dokręcenie śrubunku lub wymiana niewielkiej uszczelki (koszt kilku-kilkunastu złotych), innym razem może być potrzebna bardziej skomplikowana naprawa.

Gdy problemem jest natomiast zbyt wysokie ciśnienie, zwłaszcza po nagrzaniu systemu, lub cykliczne włączanie się zaworu bezpieczeństwa, najprawdopodobniej źródłem jest uszkodzone lub źle wyregulowane naczynie wzbiorcze. To naczynie wymaga regularnego sprawdzania ciśnienia gazu (powietrza lub azotu) w poduszce oddzielonej membraną od wody. Sprawdzenie ciśnienia gazu w naczyniu wykonuje się, gdy system jest zimny i… całkowicie opróżniony z wody (lub przynajmniej ciśnienie wody jest bliskie zeru). Standardowe ciśnienie powietrza w naczyniu wzbiorczym dla typowej instalacji w bloku to często 0,8 do 1,5 bar – ta wartość powinna być zgodna z minimalnym ciśnieniem wymaganym na manometrze przy pustym systemie (statyczne ciśnienie pokonujące różnicę wysokości do najwyższego punktu instalacji plus mały zapas). Ciśnienie w naczyniu sprawdza się zwykłym manometrem do opon, poprzez wentyl schradera (podobnie jak w wentylach samochodowych). Jeśli ciśnienie jest za niskie, można je uzupełnić pompką do roweru lub kompresorem z odpowiednią końcówką. Jeśli mimo pompowania, z wentyla wypływa woda, oznacza to pęknięcie membrany i naczynie wymaga wymiany – nie nadaje się już do użytku.

W przypadku wspólnych kotłowni blokowych lub podłączenia do sieci miejskiej, to administrator budynku lub spółdzielnia odpowiada za utrzymanie ciśnienia w głównych pionach i węźle cieplnym, w tym za stan głównych naczyń wzbiorczych i pomp. Mieszkańcy w takiej sytuacji zazwyczaj odpowiadają jedynie za prawidłowe odpowietrzenie swoich grzejników i ewentualnie drobne wycieki w obrębie mieszkania. Jeśli mimo odpowietrzenia problem z niedogrzewaniem lub ciśnieniem na gałązkach do grzejników wciąż występuje, należy zgłosić to administratorowi, gdyż przyczyna może leżeć głębiej – np. w problemach z ciśnieniem całego pionu, niedrożnościami w części wspólnej instalacji, czy wadliwej regulacji przepływów w węźle cieplnym. Regularne przeglądy i serwisowanie systemów przez administratora (coroczne płukanie instalacji, sprawdzanie naczyń wzbiorczych, kontrola zaworów) jest absolutnie fundamentalne dla prawidłowego funkcjonowania ogrzewania w całym budynku. Zaniechanie tych czynności to prosta droga do kosztownych, rozległych awarii, których usuwanie w skali całego bloku jest znacznie bardziej skomplikowane i drogie niż interwencja w pojedynczym mieszkaniu. Podsumowując, utrzymanie prawidłowego ciśnienia w instalacji CO w bloku wymaga od mieszkańców monitorowania manometru i reagowania na wahania, a od administratora nieruchomości – regularnych przeglądów i serwisowania wspólnych części systemu, w szczególności naczynia wzbiorczego i zaworu bezpieczeństwa.

Rozkład typowych awarii ogrzewania w bloku - szacunkowe koszty i przyczyny

Przyjrzymy się jeszcze raz problemom z ciśnieniem i ich powiązaniu z kosztami, które możemy ponieść. Analizując potencjalne scenariusze awaryjne, widzimy wyraźnie, że działania prewencyjne są finansowo bardziej uzasadnione niż usuwanie skutków. Mała inwestycja w kontrolę i proste naprawy pozwala uniknąć dużych wydatków w przyszłości.

Przykładem niech będzie wspomniana już wymiana naczynia wzbiorczego. Koszt części to powiedzmy 400 zł, praca fachowca to kolejne 300-500 zł. Łącznie dajmy na to 900 zł. Naczynie przeponowe powinno być serwisowane co 2-5 lat (sprawdzenie ciśnienia i uzupełnienie go), co kosztuje ułamek tej kwoty, np. 150-300 zł w ramach przeglądu. Jeśli jednak wadliwe naczynie będzie ignorowane przez lata, system będzie cierpiał na permanentne nadciśnienie i aktywację zaworu bezpieczeństwa. To oznacza ciągłe wprowadzanie świeżej wody i przyspieszoną korozję. Koszty korozji ujawnią się po kilku latach – wymiana skorodowanych grzejników (powiedzmy 3 sztuki po 500 zł części + 300 zł robocizna za sztukę) to już 2400 zł. A do tego ryzyko wycieku w ścianie, które może kosztować kilkanaście tysięcy złotych na remonty własne i sąsiada.

Podobnie z niskim ciśnieniem. Regularne kontrolowanie manometru i uzupełnienie wody, gdy spadnie poniżej normy (prosta czynność do wykonania przez mieszkańca, o ile ma dostęp do zespołu napełniającego i instrukcję) kosztuje nic poza kilkoma minutami. Koszt utraconego ciepła w sezonie przez niedziałający grzejnik lub dwa może wynosić 100-300 zł. Ale praca kotła "na sucho" z powodu krytycznie niskiego ciśnienia może doprowadzić do uszkodzenia wymiennika ciepła, którego wymiana potrafi kosztować od 1500 do 5000 zł lub więcej, w zależności od modelu kotła. Dodajmy do tego koszty serwisu, np. 400-800 zł za zdiagnozowanie i usunięcie usterki.

Poniżej przedstawiamy poglądowy wykres ilustrujący rozkład częstości problemów w instalacjach CO w blokach, oparty o nasze przykładowe dane. Warto zauważyć, że problemy z ciśnieniem (niskie/powietrze i wysokie/naczynie) stanowią lwią część zgłoszeń.

Ten wizualny rozkład potwierdza, jak wielkim segmentem problemów grzewczych jest ten bezpośrednio lub pośrednio powiązany z ciśnieniem i zarządzaniem objętością wody (powietrze, naczynie wzbiorcze, wycieki jako skutki stresu ciśnieniowego lub braku wody). Dbając o właściwy poziom ciśnienia, wykonujemy pierwszy i najważniejszy krok w kierunku zapewnienia niezawodności i efektywności naszego systemu ogrzewania. To inwestycja w komfort, bezpieczeństwo i oszczędności, której wagi absolutnie nie należy lekceważyć w eksploatacji instalacji centralnego ogrzewania w bloku.